Dziki czosnek, makaron, sos . Fettuccine Alfredo czyli wytworna prostota!

 

Alfredo di Lelio, kucharz i właściciel restauracji Alfredo na Via della Scrofa w Rzymie w 1914 roku zrobił pyszne danie dla swojej żony, która będąc w ciąży miała problem z nudnościami. Okazało się ono tak dobre, że szybko wprowadził je do menu w swojej restauracji. Wkrótce zostało ono odkryte i wypromowane przez hollywoodzką parę Mary Pickford i Douglasa Fairbanksa podczas ich podróży poślubnej do Rzymu pod nazwą Fettuccine Alfredo. Za to danie Alfredo di Lelio otrzymał od pary aktorów złote sztućce – łyżkę i widelec z wygrawerowanym napisem „dla króla makaronu Alfredo”. Wtedy to restauracja Alfredo stała się ulubionym miejscem zarówno amerykańskich gwiazd lat dwudziestych, jak i innych bywalców Roman Dolce Vita, którzy przyczynili się do sukcesu dania za granicą. W 1950 roku syn Alfredo otworzył kolejną restaurację – „The Real Alfredo” na Piazza Augusto Imperatore 30, gdzie Fettuccine Alfredo nadal podaje się według oryginalnej receptury, przekazywanej z ojca na syna.
Fettuccine Alfredo składa się z makaronu fettuccine, parmezanu i masła. Istnieje wiele różnych kombinacji i wariacji tego przepisu. Do podstawowych składników można dodać brokuły, śmietanę, czosnek, pietruszkę, kurczaka, krewetki, szparagi, trufle…
Moje danie wzbogaciłam dzikim czosnkiem, dodając go do makaronu. Jest pysznie i prosto, a jednocześnie wytwornie!

 

 

Fettuccine Alfredo z dzikim czosnkiem

fettuccine
200 g mąki 00
2 szczęśliwe jaja + żółtko
pęczek dzikiego czosnku – posiekany
semolina do posypania blatu

Mąkę przesiewamy do miski i dodajemy jajka. Zagniatamy rękami, aż do uzyskania jednorodnego ciasta, a następnie przenosimy je na blat posypany semoliną i dodajemy czosnek. Delikatnie wgniatamy go w ciasto. Jeśli ciasto będzie wydawać się zbyt miękkie, można dodać trochę więcej mąki, jeśli okaże suche można dodać odrobinę wody.
Gdy ciasto jest gładkie i elastyczne formujemy je w kulę, owijamy w folię spożywczą i zostawiamy w temperaturze pokojowej na 30 minut. Blat znowu posypujemy semoliną i dzielimy ciasto na pół. Jedną część wałkujemy na grubość kilku milimetrów, a drugą trzymamy owiniętą w folię, aby nie wysychało. Rozwałkowane płaty ciasta zostawiamy aby chwilę przeschły. Zwijamy delikatnie i kroimy na szerokość 4 mm. Gotujemy al dente w osolonym wrzątku.

sos
80 g masła
80 g startego Parmigiano reggiano
sól i czarny pieprz do smaku

Na patelni topimy masło, dodajemy łyżkę wody z gotowania makaronu. Szybko mieszamy i wyłączamy grzanie. Dodajemy starty ser, sól i sporo pieprzu. Mieszamy sos ponownie, aż stanie się jednolity. Dodajemy odsączony makaron, mieszamy z sosem i natychmiast podajemy.

Adresy restauracji:
* Ristorante Alfredo alla Scrofa – klik!
*Il Vero Alfredo Imperatore delle fettuccine – klik!

Flaki po florencku. Toscano vero!

DSC_0575-002
 

Wypad do Florencji był  dla nas oczywistym punktem na toskańskiej mapie, bowiem naszą wieś od Florencji dzieli niewiele ponad 30 kilometrów.
To piękne miasto ma do zaoferowania wiele, co przekłada się na tłumy turystów o każdej porze roku.
Ograniczamy się prawie zawsze do standardowej linii starego miasta.
Lubimy przypominać sobie znane zabytki, uliczki i sklepy.
Siadamy w starej kawiarni i podziwiamy w spokoju piękną bryłę katedry lub plac.
Tłum sunie w tę i we w tę, przed muzeami ustawiają się kolejki.
Przewodnicy z parasolkami wypatrują swojej grupy, a indywidualni zwiedzacze kryją się pod każdym półcieniem spokojnie czekając na swoją kolej.
Nie jestem typem turystki, która zwiedza za wszelką cenę.
Nie trawię tłumu i oglądania wyjątkowych dzieł przepychając się łokciami.
Delektuję się więc z zewnątrz detalami, szlachetną linią i artystycznym smakiem.
Przy okazji chłonę życie toczące się wokół.
I myślę sobie, jaki ładunek historii niesie w sobie to, co zbudowano wieki temu.
Każdy ma pewnie własną ideę i własną Florencję.
Łyk doskonałej kawy i kieliszek prosecco upewniają mnie niezmiennie, że taki sposób poznawania jest dobrym wyborem.
Toscano vero!

 

DSC_0681-001
DSC_0676
DSC_0666-003
 

Flaki są bardzo popularne w Toskanii.
Jada się je tradycyjnie jako danie obiadowe. Ale ciekawą formą jest też kanapka z lampredotto.
Dzisiaj wersja florencka flaków, którą przygotowałam w naszej wiejskiej villa.

 

DSC_0576-001
 

Trippa alla fiorentina
flaki po florencku

700g umytych i oczyszczonych flaków
400g pomidorów
1 marchew
1 łodyga selera naciowego
1 czerwona cebula
2 łyżki natki pietruszki
oliwa
sól i świeżo mielony pieprz

Do podania: kromki chleba i starty parmezan

Flaki myjemy, odcedzamy na sicie i kroimy w paski. Marchew ścieramy na tarce, cebulę i seler drobno kroimy.
Warzywa podsmażamy na oliwie, dodajemy pietruszkę. Kiedy zmiękną, wkładamy flaki i gotujemy razem 15-20 minut.
Pomidory parzymy i zdejmujemy z nich skórkę. Kroimy w kostkę, oddzielając pestki. Pokrojone pomidory wrzucamy do flaków, solimy i posypujemy pieprzem. Gotujemy wolno ok. 20 minut mieszając i pilnując, aby się nie przypaliły.
W razie konieczności dolewamy wodę.
Podajemy z kromkami toskańskiego chleba i posypujemy startym parmezanem.
Flaki powinny być gęste, ale mieć też sos, który na końcu wytrzemy chlebem, robiąc tak zwaną scarpettę.

Moje miejsca we Florencji.
Zabytki:
* Piazza San Lorenzo,
*Piazza del Duomo,
*Piazza della Signoria,
*Ponte Vecchio,
*Piazzale Michelangelo,
*Piazza del Mercato Centrale
Kawiarnie:
*Caffe Concerto Paszkowski, Piazza della Republicca 6,
*Caffe Rivoire, Piazza signoria 5
Restauracje:
*Alfredo Sull’Arno, via de Bardi 46,
* Enoteca Pinchiorri, via Ghibellina 87.